राधा उवाच...!

झोपेतून उठलो तर काय?! बातम्या, whatsapp मेसेज आणि शेवटी घरुन आलेला फोन! झालं असं होतं की दिल्लीहून मुंबईला येणाऱ्या सगळ्या प्रवाशांना कोव्हिड टेस्ट बंधनकारक केली होती. आधी आम्हाला वाटत होतं फ्लाईट ने जाणाऱ्यांसाठीच आहे ते, पण नाही..ट्रेन, फ्लाईट किंवा अगदी by road जाणाऱ्यांसाठी सुद्धा तोच नियम केलेला. त्याशिवाय आमच्या रुम मधली एक मुलगी म्हणाली ती दुसऱ्या दिवशी देहरादुनला जाऊन टेस्ट करुन घेणार आहे म्हणून.. आता ती टेस्ट करण्यापेक्षा देहरादुनला जाऊन यायचा खर्च तिप्पट होणार होता. पुढचा एकच दिवस मसुरीत होतो, तिसऱ्या दिवशी सकाळी बाहेर पडून, फिरून मग रात्रीची ट्रेन दिल्लीला जायला होती. मग तिथे माझा मित्र भेटणार होतो जो जवळजवळ दोन वर्षे भेटला नव्हता!! मग दिवस काढून रात्री तिथून पुढे दिल्ली-मुंबई ट्रेन.. आता सगळाच गोंधळ झालेला.. डोक्यात विचारांचा गोंधळ..प्रवासाचा थकवा..त्यात उपास.. आणि मसुरीच्या एका डोंगराळ कोपऱ्यात असल्याने कुठलीही साधनं नाहीत.. अशावेळी खरं एकतर प्रचंड चिडचिड होऊ शकते, किंवा एकदम depressed वाटू शकतं.. पण आम्ही pros and cons बघायचं ठरवलं! जर टेस्ट करायची झाली तर देहरादूनशिवाय प

त्रिवेणी घाट म्हणजे गंगा, यमुना आणि सरस्वती यांचा संगम आहे..असं मानलं जातं की जराचा बाण जेव्हा श्रीकृष्णाला लागला तेव्हा भगवान या ठिकाणी आले होते.. आणि तिर्थक्षेत्र म्हणून ऋषिकेशचं जे महत्व आहे, ते या ठिकाणी सर्वात जास्ती आहे..गंगेत पापं धुतली जातात असं म्हणतात, हेच ते ठिकाण! इथलं जे आरतीचं स्थळ आहे, तिथे असा लांब पॅच आहे..खाली पुजाऱ्यांसाठी लेव्हल लावलेल्या आणि त्या मागे पायऱ्या केलेल्या आहेत ज्यावर लोकं बसतात.. आधीपासूनच तिथे मागे live भक्तीगीत गायन सुरू होतं.. पेटी घेऊन ते गृहस्थ गात होते..तबला संगत होती..आणि ऑक्टोपॅड वाजवणारा एक माणूस होता.. मग काही वेळात महाआरतीला सुरवात झाली.. जवळजवळ १०-१२ विविध वयोगटातील पुजारी हातात दिवे घेऊन त्यांच्या जागेवर आले..आणि मग त्या गायकाने आरतीला सुरवात केली.. आधी सुरू असणाऱ्या गाण्यांना एकवेळ ड्रमचे वगैरे इफेक्ट चालून गेले..पण आरतीला सुद्धा जेव्हा ऑक्टोपॅडवर  विविध पाश्चात्य वाद्य वाजू लागली तेव्हा मात्र मला तरी ते कानाला खूप खटकलं..म्हणजे जी शांतता अपेक्षित असते ती काही केल्या मिळेना मग जरा अस्वस्थ वाटू लागतं.. ह

आमचा adventourous दिवस उजाडला आणि आम्ही तयारीला लागलो. सकाळी ऑफिसचं थोडं काम केलं. नाश्ता न करता एक एक प्रोटीन बार खाल्ला आणि कमीत कमीत सामान वॉटरप्रूफ छोट्या बॅग मध्ये घेऊन राफ्टिंग साठी निघालो! शक्यतो dryfit कपडे घालावे आणि पायात सँडल घालाव्या. मी चपला घातलेल्या ज्या नंतर गंगार्पण झाल्या! आम्ही अनेक लोकांना विचारून नंतर आमच्या झॉस्टेलच्या अगदी जवळच असलेल्या माणसाकडे अवघ्या ४०० रुपयात बुकिंग केलं! झॉस्टेल मध्ये भेटलेल्या काही मुलांकडून त्याची माहिती मिळाली होती. सगळ्यात मोठा फायदा हा होता की तो इथून पिक-अप आणि इथेच ड्रॉप देणार होता त्यामुळे ओलेत्याने ऋषिकेश फिरायची वेळ येणार नव्हती! आम्ही गेलो आणि ऑफिसमध्ये बसलो.  त्याला विचारलं आणखी किती लोक आहेत तर तो म्हणाला आज वातावरण खूप थंड असल्याने दोघांनी बुकिंग कॅन्सल केलं आहे, त्यामुळे तुम्हीच दोघी आहात! आता आली पंचाईत! आम्हाला दुसऱ्या दिवशी मसुरीसाठी निघायचं होतं त्यामुळे पोस्टपोन होणं अवघड होतं, आमच्याबरोबर झॉस्टेल मध्ये असलेल्या मुलांनी दुसऱ्या दिवशीचं बुकिंग केलेलं त्यामुळे तो आम्हाला सांगत होता की तुम्ही उद्या त्यांच्याबरोबर

मूड फारसा बरा नव्हताच.. शनिवार working असल्यावर असतो तसाच होता! आपलं स्टेशन आलं तरी उठायचा एवढा कंटाळा आलेला.. कशीबशी ट्रेन मधुन उतरले.. मेहंदी हसनची आठवण उदास मूड मध्ये झाली नाही तर तो फाऊल असतो.. मग सवयीने google play music उघडलं आणि एक वेगळंच डिप्रेशन आलं... Google चा हा अतिशय चुकलेला निर्णय.. मग google play music च्या आठवणीत झुरत असताना youtube बाबा वर रंजीश ही सही शोधलं... तोपर्यंत रिक्षा स्टँड पर्यंत आले.. Youtube बफर होतं होतं.. मी शेर रिक्षात बसले.. मेहंदी हसन गाऊ लागले.. रंजीश ही सही.. रिक्षात आणखी दोन जण आले तसा रिक्षावाला धावत आला.. रिक्षा सुरू झाली.. मेहंदी हसन गातच होते.. आss फिरसे मुझे छोडके जानेके लिये आ.. मला उगाच राहून राहून google play music ची आठवण येत होती... केलेल्या सगळ्या playlist डोळ्यासमोरुन हलत नव्हत्या... त्याच्या स्वरातील दुःख माझ्यात मुरणार इतक्यात भसकन मागून गाण्याचा आवाज आला.. रिक्षावाल्याने माझा उदास चेहरा बघून गाणी लावली बहुतेक.. तिकडे रफी पण गायला लागले.. नाम अब्दुल है मेरा सबकी खबर रखता हु.. (हे रफीचं म्हणणं होतं की रिक्षावल्याचं?!!) मेहें

खाली सुंदर बिच होता की! म्हणजे अगदी पूर्ण वाळू नाही, वाळू आणि त्यावर खूप छोटे छोटे दगड… अलीकडे मोठाले दगड, शिळा म्हणता येतील एवढे मोठे! नेहेमीप्रमाणे बीच कडे न जाता त्यातलाच एक छान सपाटी असलेला उंच दगड शोधून त्यावर चढून जाऊन पसरलो! खाली दिलेल्या फोटोचं वर्णन कुठल्याच शब्दात होऊ शकत नाही!! कित्ती वेळ आम्ही इथे नुसत्या बसुन होतो! आधी किती वेळ शांत बसलो, मग गप्पा मारल्या, खाली दिसणाऱ्या लोकांचं निरीक्षण केलं तोपर्यंत सकाळी राफ्टिंगला गेलेले लोक परत येत होते. त्यामुळे त्यांना बघत होतो. काहि लोक उत्साहात आम्हाला हात करत होते, काही जोरजोरात गंगामय्याचा जयघोष करत होते! आणि आम्ही त्यांना बघून उद्याच्या या अनुभवासाठी मनाची तयारी करत होतो!! मग काही वेळाने आम्ही तिथून उतरलो, खाली गेलो, तिथे थोडा वेळ फिरलो..तिथे वाळू आणि त्यात हे सुंदर दगड असे कितीतरी अंतरावर पसरलेले आहेत! मग थोडे फोटो काढून आम्ही लक्ष्मण झुल्याकडे जायला निघालो! झुल्याच्या तोंडाशीच एक गोटी सोडाची गाडी होती! मनातला कोरोनाला पटकन त्यातल्या पहिल्या बाटलीत (फोटोत बघा दिसतो का ;) ) बंद कर