राधा उवाच...!

चंद्रमुखी! नावच इतकं सौंदर्यपूर्ण आहे तर चित्रपट त्या नावाला जागेल असा करणं हे खूप मोठं आवाहन असलं पाहिजे! प्रसाद ओक हा मराठी चित्रपट सृष्टीतील एक अनमोल हिरा आहे हे त्याने सिद्ध केलं आहे! एक सर्वांगसुंदर चित्रपट असं चंद्रमुखीला म्हंटलं तरी ते कमीच पडेल. सुरवातीलाच सांगते की नैतिकतेचे निकष घेऊन सिनेमागृहात जाऊ नका. विषयाला कुठल्याही पूर्वग्रहातून बघू नका. तरच ती कलाकृती म्हणून आपल्याला भिडेल. खरंतर नैतिकतेच्या सर्व मर्यादा झुगारुन केलेल्या प्रेमाची ही कथा.  पण ते झुगारणं असं आहे की त्यात आधीच्या प्रेमाचा अपमान नाही, उलट एक अपराधी भावना आहे, द्विधा मनस्थिती आहे, या आधी हे आयुष्यात का नाही झालं याची सल आहे, यापुढे हे थांबवलं पाहिजे असं म्हणणारी बुद्धी आणि त्या बुद्धिपलीकडे जाऊन प्रामाणिक भावनेला दिलेली साद आहे..समज गैरसमजातून सुरू झालेल्या नात्याचा समजुतीपर्यंतचा प्रवास आहे. निरपेक्षता नाही, पण अपेक्षा ठेऊनही अपेक्षाभंगला स्वीकारण्याची प्रेमाची ताकद आहे! आणखी काय आणि किती वर्णावं! विश्वास पाटील यांच्या चंद्रमुखी कादंबरीवर आधारित हा चित्रपट. सगळ्यात आधी कौतुक या...

शेर शिवराज...स्वारी अफझलखान! फर्जंद, फत्तेशिकस्त, पावनखिंड आणि आता शेर शिवराज (स्वारी अफजलखान)! श्री शिवराज अष्टकातील चौथा मणी! "अहोरात्र लाथा बुक्क्यांचा अखंड प्रहार सहन करीत उभा असलेला सह्याद्रीचा स्तंभ कडकडला. दाही दिशा थरथरल्या. कालपुरुषाचाही कानठळ्या बसल्या आssणि जनशक्तीचा आणि शिवशक्तीचा नरसिंह या स्तंभातून प्रचंड गर्जना करित करित प्रगटला. अनंत हातांचे आणि अगणित तीक्ष्ण नखाग्रांचे हे नरसिंह होते, शिवराय!!" चित्रपटाची सुरवात मला थेट इथे घेऊन गेली. शिवकल्याण राजा या अल्बम मध्ये शिवशाहीर बाबासाहेबांनी केलेल्या निवेदनाचा हा भाग.  लेखकाला जर ही सुरवात इथून सुचली असेल तर त्याचं कौतुक आहे, कारण शिवशाहीरांइतकं महाराजांना कुणी वाहून घेतलेलं नाही. आणि नवीन पिढीने त्यांच्या पावलावर पाऊल ठेवलं तर ते कौतुकास्पदच आहे. यातून लेखकाचा अभ्यास, निरीक्षण व समयसुचकता दिसून येते.  पण जर ही सुरवात तिथून आली नसेल तर मात्र लेखकाच्या प्रतिभेचं विशेष कौतुक करावं, कारण ती थेट बाबासाहेबांच्या प्रतिभेच्या जवळ गेलेली आहे! आता ही सुरवात सुरवात म्हणजे काय असा प्रश्न चित्रपट न बघितलेल्या लोकांना पडेल, पण...

थिएटर पुन्हा सुरु झाल्यापासून दर्जेदार सिनेमांची खैरात प्रेक्षकांपुढे मांडली जात आहे याचा प्रचंड आनंद आहे. पावनखिंड आणि द काश्मीर फाईल्स, हे दोन्ही सिनेमे दर्जेदार असूनही कितपत बघवतील ही भीती मनात होती. माझ्या सुदैवाने लहानपणापासून चांगलं साहित्य आई वडिलांनी हातात दिल्याने शिवचरित्र अनेक वेळा डोळ्याखालून गेलेलं होतं. अनेक रात्री जागवल्या होत्या. अनेक वेळा उशी भिजली होती. आता हे प्रत्यक्ष डोळ्यासमोर बघायचं म्हणजे काय होईल? हा विचार करुन एवढे दिवस गेले नव्हते. पण मग वाटलं आपण जर आज गेलो नाही, तर उद्या आपण एक रसिक प्रेक्षक म्हणून व्यर्थ ठरु. आपले काही शिवभक्त कलाकार आपला वेळ-पैसा आणि घाम गाळून महाराजांची व त्यांच्या अनेक शूर साथीदारांची कीर्ती जगासमोर मांडतायत आणि आपण घरात बसून रहाणं हे चूक नाही,  हा गुन्हा आहे. म्हणून फोन उघडून तिकीट काढावं म्हंटलं, तर एक शो होता ज्याची वेळ जमण्यासारखी होती आणि अजून house full नव्हता. बाकी बरेच शो house full होते याचा मनोमन आनंदच वाटला. मग त्या शो चं तिकीट काढावं म्हणून booking process केलं तर पहिल्या रांगेतली पहिली एकच सीट बाकी होती. काह...

लता दीदी गेल्या.. आज एका विलक्षण सांगीतिक युगाचा अंत झाला.. असं कितीही वाटलं की आता ९२ वर्षं म्हणजे काही कमी नाही, खूप उत्तम जगल्या वगैरे वगैरे तरी ती एक पोकळी जाणवतेच, ती कधीच भरुन निघणार नाही. आयुष्यात एकदा त्यांना भेटायचा योग आला, तो सुद्धा इतका विलक्षण! शिवसेनेने आयोजित केलेल्या एका भव्य कार्यक्रमात दीदी गाणार आणि त्यांच्या बरोबर महानगर पालिकेच्या शाळांतिल मुलं गाणार असा कार्यक्रम होता..वर्ष असावं २०१०.. तेव्हा आमचे सर महानगरपालिकेतील शाळेत संगीत शिक्षक असल्याने आम्ही तो चान्स सोडण्याचा प्रश्नच नव्हता.. कार्यक्रमाच्या दिवशी कडक बंदोबस्तात कसे बसे आत गेलो.. स्टेजवर मांदियाळीच होती..साक्षात वंदनीय बाळासाहेब ठाकरे उभे होते! त्याबरोबर अनेक ज्येष्ठ नेते, कलाकार.. आणि मग स्टेजच्या एका बाजूला लिफ्ट सारखि काहीतरी योजना केलेली होती त्यातुन दिदींची एन्ट्री झाली! सगळं वातावरणच भारावून टाकणारं होतं. खुल्या आसमंतात त्यांचा घुमणारा स्वर त्या बालवयात सुद्धा अंगावर रोमांच उभे करुन गेला..पण तेव्हा हे का झालं ते कळलंही नसावं! कार्यक्रम झाला तसे सगळे स्टेजच्या मागे काही टेम्पररी रुम बांधल...

असं कधी होतं का तुमचं…? आनंदाचं उधाण येतं! चेहऱ्यावर सतत स्मित विलसतं…येणाऱ्या जाणाऱ्याला प्रसन्न करतं..कोणी अगदी धक्का दिला तरी मन म्हणतं "छोड दिया आज! तू भी क्या याद रखेगा..?"… सरळ वाटेने न जाता वाकडी वाट करुन काहीतरी आवडीचं करतं..उगाचच एखाद्या जवळच्या व्यक्तीला फोन करतं… मधेच स्वतःसाठी एखादं चाफ्याचं फुल घेतं..बसने न जाता सरळ रिक्षात बसुन मोकळं होतं..उगाच स्वतःचेच लाड करतं! . . असं होतं का कधी तुमचं..? . . स्वच्छ आभाळात क्षणात मळभ दाटतं..ऐन थंडीत पावसाची सर झेलतं.. नेहेमीच्या वेगात काम करत असताना एखादी कटू आठवण मनाची तार अशी छेडून जाते, की ती तुटून डोळ्यात टचकन पाणीच येतं .. मग क्षणात आपण कुठे आहोत हे लक्षात येतं.. काहीतरी करुन मग मन डोळ्यातलं पाणी लपवण्याचा आटोकाट प्रयत्न करतं.. हळूच कुणी बघितलं नसेल ना म्हणून आजूबाजूला डोकावून बघतं…आणि पुन्हा कामात व्यस्त होतं, पण ते लपवलेले अश्रू उशीवर डोकं टेकताच रिते करतं... . . असं होतं का कधी तुमचं..? . . प्रचंड आनंदी वातावरणात सगळीकडे उत्साह असताना, एखादं मंगलकार्य असताना, आपलं आनंदी मन उगाचच एका शंकेच्या प...