चंद्र!
चांदोबा/चांदोमामा, इथून सुरवात होते..त्याची ओळख होते.. त्याच्याशी लपाछपी खेळण्यात दिवस पुढे जातात.. मग त्याला शाप मिळाल्याची गोष्टही सांगतं कोणीतरी.. मग त्यावर बालवयाला शोभतील असे प्रश्नही पडतात.. मग शाळेत जायला लागल्यावर त्याच्याबद्दल वैज्ञानिक माहिती मिळते..मग त्याच्या कलेकलेने वाढण्याचं कारण कळतं, त्याच्या नाहीसं होण्याचं कारण कळतं..ग्रहणाबद्दल कळतं, पण अजूनही पगडा असतो तो बाप्पाने त्याला दिलेल्या शापाच्या गोष्टीचाच! मग वय वाढत जातं आणि चंद्राचे विचार मागे पडत जातात.. मग कॉलेज मधे गेल्यावर गुलाबी दिवसांमधे पुन्हा चंद्राची आठवण होते…आणि पुढे जाऊन विरहात फक्त चंद्राचीच साथ उरते! आयुष्य पुढे सरकत असतं, पण चंद्र मात्र कायम सोबत असतो..अगदी प्रतिपदेपासून पौर्णिमेपर्यंतचा! कधी ग्रहणातल..तर कधी कोजागिरीचा..नजर ठरणार नाही असा! अमावास्येला मात्र चंद्र दिसत नाही, पण जाणवतो… डोळ्याला दिसला नाही तरी त्याचं अस्तिव जाणवल्याशिवाय रहात नाही… हे संपूर्ण चंद्रचक्र खूप विचार करायला लावणारं आहे! निसर्गातील प्रत्येक घटक आपल्याला काही ना काही शिकवायचा प्रयत्न करत असतो…फक्त नजर पाहिजे! अमावस्येने सुरवात क...