"Same to you 🙂."
तिने साधारण सदूसष्ठावा रिप्लाय केला आणि फोन बाजूला ठेवला.
आज ऑफिसमध्ये सुद्धा अगदी २-३ लोक आले होते.
तिने पुन्हा लॅपटॉप मध्ये नजर टाकली आणि कामात गुंतली.
तेवढ्यात दारावर कोणीतरी नॉक केलं..मोहोम्मद आला होता..
"आओ मोहोम्मद"
"मॅडमजी सारा काम तो हो चुका, मै आज जलदी निकल जाऊ तो कोई दिक्कत तो नही होगी ना आपको..?"
"नही..I'll manage"
"जी thank you मॅडमजी..वो क्या है ना बच्चे माने नही, बोले अब्बू आज तो पटाके लेने बडे मार्केट जाएंगे..तो अभि जाऊंगा थोडी भीड कम मिलेगी"
"कोई बात नही..पर पटाके क्यू..? अपकाभी त्योहार है..?"
"अरे मॅडमजी..दिवाली है ना..वो क्या है बच्चोके दोस्त सब मनाते है, अच्छे कपडे पेहनते है, पटाके जलाते है..फिर मेरे बच्चे क्यू ना करे..!"
"अच्छी बात है, खर्चा भी ज्यादा होता होगा ना..?"
"हा थोडा होता है, आप बोनस भी तो देती हो..और बच्चोकी मुस्कान देख के बडा अच्छा लगता है!"
"ये बात तो है!"
"मॅडम आप ये त्योहार को भी काम करती है, आपका परिवार नाराज नही होता..?"
ती काहीच नाही बोलली..किती वेळ शून्यात बघत होती!
"मॅडमजी"
"नही"
एवढंच म्हणून तिने लॅपटॉप कडे नजर केली..मोहोम्मद समजला..आणि तो निघून गेला..
तिने खुर्चीवर डोकं टेकवलं..डोळे बंद केले..
पण मग सगळ्या आठवणी येण्याच्या भीतीने पुन्हा उघडले..बाहेर जाऊन मशिनमधून चहा घेऊन आली..
तो मग बाजूला ठेवला..
नजर पुन्हा शून्यात..
एव्हाना चहावर साय आलेली..
तिची नजर शून्यात..आणि एका क्षणी तिने मनाचा निर्धार करुन पूर्ण लक्ष कामात गुंतवलं..
दीड दोन तास सलग सगळं काम करुन तिला पार थकून गेल्यासारखं झालं..तिने लॅपटॉप बंद केला..पर्स उचलली आणि बाहेर पडली..
सगळीकडे गर्दीच गर्दी दिसत होती..
सणाचा आणि त्यात सुट्टीचा दिवस..म्हणजे हक्काचा खरेदीचा!
पूर्ण ट्रॅफिक जॅम झालेलं..तिने कशीबशी गाडी एका गल्लीत घातली..सुदैवाने एक जागा मिळाली आणि तिने गाडी पार्क केली..तिथून मेट्रो स्टेशन अगदीच जवळ होतं..ती चालत गेली आणि मेट्रोन घरि गेली..
घरी आल्याआल्या तिने स्वतःला बेडवर झोकून दिलं…
खूप थकल्याने तिचा डोळा लागायला वेळ नाही लागला..
"बाबा मला भीती वात्ते पताक्यांची..मी नाइ येनार…"
"अगं बाळा मी तुला कडेवर घेतो मग तर झालं..? बघ तरी काय गम्मत असते ती..!"
"नाई..मला भीती वात्ते.."
"बरं..आवाजाचे फटाके झाले ना की मी तुला बोलावतो..मग आपण गम्मत करूया…ओके..?"
"ओके :)"
"बाबा मला नवीन फॉक!"
"आई मला पण तुझ्यासारखी साडी हवी!"
"बाबा मी मोठी होऊन डॉक्टर होणार"
"आई माझी पोळी तुझ्यासारखी गोssssल"
"दादा मी तुला माझे फटाके देते तू मला तुझा लाडू देशील..?"
"काका मी शाळेत फर्स्ट आले! हे बघा!! आणि बाबांनी मला भरपूर नवीन पुस्तकं घेतली..ही बघा!"
"बाबा मला खूप कन्फ्युज व्हायला झालंय ओ..फक्त चांगले टक्के मिळाले म्हणून सगळे म्हणतात सायन्सला जा..मी काय करू..?"
"आई..आईंग..ऐक ना माझं..मला तो शॉर्ट ड्रेस घेऊ दे ना प्लिज..अगं कॉलेज मध्ये प्रॉम नाईट आहे..मी काय साधे कपडे घालून जाऊ का..?"
"बाबा प्लिज..तुम्ही तुमचे ऑर्थोडॉक्स विचार माझ्यावर लादू नका..त्यात काय होतं एवढं ग्रुप बरोबर गोव्याला जायला..?"
"मला लगेच जॉब नाही करायचा..मला शिकायचं पण नाहीये आणखी. मला काहीतरी वेगळं करायचंय. Just Give me a break."
"सहा महिने आधी भेटलेला मुलगा तुमच्याहून प्रिय झालाय म्हणता ना.? मग ते का याची कारणं शोधा ना..तुम्ही त्याला न भेटताच निर्णय देऊन टाकला..?"
"मी बघेन माझं. हवंतर कॉल सेन्टर मधे काम करून देईन घरखर्चाला पैसे."
"आत्या प्लिज. मला लग्न करायचं असेल तर ते मी ठरवेन. तुम्ही त्यात नाक खुपसायची गरज नाही"
"मला नोकरी मिळाली आहे. नाईट शिफ्ट असणारे. ऑफिसजवळ हॉस्टेल बघितलं आहे. तिकडे शिफ्ट होणार आहे. पैसे पाठवीन."
"दादा तू काय मध्यस्ती करायला आलायस का..?
त्यांना नकोयत ना माझे पैसे..नका घेऊ म्हणावं. पण सांग त्यांना कष्टानेच कमावलेले आहेत. आणि एकदाच सांगत्ये. मी पुन्हा घरी येणार नाही."
"तुझ्यासाठी घर सोडलं आणि तू आता ही नाटकं करतोयस..? मी स्वतंत्र आहे आणि खमकी आहे लक्षात ठेव. Get lost"
"काका, घरी सांग..मला सौदीला जॉब मिळाला आहे. तिकडे जाणारे पुढच्या आठवड्यात."
"Neil please listen to me. I am very clear about this. I love you, but I don't owe you anything. Let's be happy the way we are."
"Look Ali, My family is my very personal matter. You need not interfere...get out of here Now!"
"Congratulations on the promotion Miss. Avisha…well.. That's a unique name..what does that mean by the way..?" ….. "It means.. God's gift!" "Oh..is it..? You must be so special to your parents!"
"Hey, we're hosting a small party for all the people who are promoted, please bring your family along!"
""मॅडम आप ये त्योहार को भी काम करती है, आपका परिवार नाराज नही होता..?"
पडल्यापडल्याच तिची अस्वस्थ हालचाल झाली..
तिने डोळे किलकिले केले..प्रकाशाचा भपका आला एकदम..तिने तसेच ते मिटून घेतले..
"पण माझ्या खोलीत एवढा उजेड कसा..? इथे तर खिडकीसमोर बिल्डिंग आहे....
मी कुठे आहे ….?"
तिने पुन्हा डोळे किलकिले करण्याचा प्रयत्न केला..
आता ती त्या उजेडाला थोडी सरावली..
कोणीच नव्हतं खोलीत..
तिच्या अंगावर निळे कपडे..
शेजारी भरपूर मशीन…
ती काही वेळ तशीच पडून राहिली..
भोवळ आल्यासारखं होतं होतं..
पाणी..
पाणी…
तेवढ्यात एक नर्स आत आली..
तिने डॉक्टरांना बोलावलं..
त्यांनी तिला तपासलं..
"Better!..So Avisha...many questions right? I'll answer all of them, but you need to take this medication and rest for another hour! See you!"
तिने गोळी घेतली..तिला पुन्हा गाढ झोप लागली..
जाग आली तेव्हा शेजारी सारा बसलेली..
"सारा मी ईकडे कशी आले.? काय झालंय मला.?"
"Nothing serious. थोडा ताप होता..कमलबाई सकाळी आल्या तेव्हा तुला उठवायचा प्रयत्न केला, पण खूप ताप होता..तू शुद्धीत नव्हतीस.."
"How's the patient?!"
"Doctor…मला काय झालंय..? खरं सांगा प्लिज..मला खरंच ताप होता का.? असा अचानक ताप येऊन माणूस बेशुद्ध होऊ शकतो का..?"
"Okay..nothing to worry about now, it's a fact that you just survived a minor stroke."
"What??"
"Yes. Now you have to be very careful about your health."
"But how???"
"There can be various reasons, but the major one I see is the stress factor. Get some leave and rest."
"Okay Doc."
----------------------
"परत असं वाटतं लहानशी पिहू होऊन बाबांच्या कडेवर बसावं...आणि रात्री आईच्या कुशीत शिरुन गाढ झोपावं..निर्धास्त…."
(टाळ्यांचा कडकडाट)
"Thank you..thank you everyone."
"So Miss.Avisha तुम्हाला हे पुस्तक लिहिण्याची प्रेरणा कुठून मिळाली..?"
"माझ्या स्वतःच्या आयुष्यातून.."
"म्हणजे..? हे तुमचं आत्मचरित्र आहे का..?"
"नाही..अगदीच तसं नाही..पण माझ्या आयुष्याशी खूप साम्य आहे. वयाच्या ४०व्या वर्षी…I…I suffered a minor stroke..त्या दिवसापासून मी आयुष्याचा खूप बारकाईने विचार करु लागले..आणि त्यातूनच "God's Gift" ची निर्मिती झाली…"
"आज तुमच्या पहिल्या वहिल्या पुस्तकाच्या प्रकाशनाचा सोहळा आहे..पण तुमच्या घरचं कुणीच दिसत नाही..?"
"दोन वर्षांपूर्वी तुम्ही मला हा प्रश्न विचारला असतात तर मी खूप चिडले असते. But now, I accept my mistakes.
मी एक चांगली मुलगी, बहीण होऊ नाही शकले..आणि जेव्हा हे लक्षात आलं, तेव्हा परत फिरुन जायला कुणी उरलेलं नव्हतं..एक मोठा भाऊ आहे मुंबईत..पण त्याच्याशी काहीच संपर्क नाही..म्हणून मनात जे काही मोकळं करायचं होतं, ते या पुस्तकातून केलेलं आहे..I hope ते पोहोचेल..Thank you all of you for being here. Thank you."
"Excuse me..तुम्ही माझ्याबरोबर घरी याल का..?"
"Sorry..?"
"आत्या …मी…कैवल्य…तुझ्या अनय दादाचा मुलगा"
"तू खरं संगतोयस..? कसा आहे दादा..? कुठे असता तुम्ही सगळे..? आणि आल्या आल्याच का नाही भेटलास मला..?"
"मुंबईलाच असतो सगळे. मी जर्नलिजम करतोय. असाईनमेंट आहे सांगून आलो. खरंतर फक्त तुम्हाला बघून निघून जाणार होतो..कुतूहल होतं थोडं..कारण तुमच्याविषयी फारसं चांगलं मत नव्हतं कुणाचंच..पण बाबांचं खूप प्रेम आहे तुमच्यावर..मी विचित्र वागलो की नेहेमी म्हणायचे..माझ्यावर कृपा कर आणि तुझ्या आत्यासारखा वागू नकोस..त्याच्या डोळ्यात एक वेगळीच दुखरी जखम आजही दिसते मला..पण आज तुम्ही बोललात ते ऐकलं आणि वाटलं प्रत्येकाला एक संधी मिळायला हवी ना..?"
तिने त्याच्या डोक्यावर हात ठेवला…जमा होणारे अश्रू पापणीआड बंद केले…आणि मनात म्हणाली
"दादा…मी येत्ये रे…."
©कांचन लेले
Image Source - Internet
