पहिलं वहिलं!

टिंग टॉंग..
नील पसाऱ्यातून वाट काढत दारापर्यंत पोहोचतो आणि दरवाजा उघडतो!
कस्तुरी - Surprise!
नील - ये बात!! काय वेळेवर आलीस म्हणून सांगू! मी विचारच करत होतो आता हा पसारा कसा आवरावा!
कस्तुरी - शहाणाच आहेस! मी एवढ्या लांबून तुला surprise द्यायला आले तर तुला पसाऱ्याचं पडलंय! लोकं होणाऱ्या बायकोला फुलासारखं जपतात..आणि तू..?
नील - छे छे.. तू काही आवरु नकोस..मदत कर आपली थोडीशी! हे एवढं शिफ्टिगचं काम झालं की जपेन हा तुला फुलासारखी!
कस्तुरी - बघूया हा! आत्ता आधी हा गोंधळ आवरुया! तरी सांगत होते movers and packers कडे देऊ..ते सगळं करतात नीट!
नील - सामान उचलायला बोलावलंच आहे की त्यांना उद्या! पण त्यांना कसं कळणार कुठल्या आठवणी एकत्र ठेवायच्या आणि कुठल्या वेगळ्या आणि कुठल्या मागे सोडून जायच्या.?
कस्तुरी - बरं बाबा..हरले! पण हे मात्र खरं हा..प्रत्येक वस्तूत एक आठवण दडलेली असते! ह्या घरात राहून सुद्धा आता ५ वर्षं होतील ना तुला..?
नील - हो..४ वर्षं १० महिने आणि १३ दिवस!
कस्तुरी - Yes Mr. Perfectionist!
नील - खूप आठवणी आहेत ह्या घरात सुद्धा! पहिल्यांदा एकटं रहायचा अनुभव इथूनच घेतला मी..तेव्हा ५ जण एकत्र रहायचो..मग एक एक कमी होत गेले..आणि नंतर मी नवीन लोकं शोधली सुद्धा नाही..आधी बरोबर मित्र असलेले आवडायचे..आणि एकट्याला परवडणं सुद्धा शक्य नव्हतं..नंतर एकटं रहाणं आवडू लागलं आणि सेटल झाल्यामुळे परवडू लागलं!
कस्तुरी - या शहरात एक जादू आहे असं वाटतं! मी तर लहानपणापासून सांगलीतच होते..त्यामुळे असं शहरात एकदम वेगळं वाटतं! पण मावशीकडे यायचे तेव्हा नेहेमी वाटायचं आपण इकडेच यावं रहायला!
नील - आणि मग तुझं स्वप्न पूर्ण करायला मी तुझ्या आयुष्यात आलो!
कस्तुरी - आवरा..तू काही आला नाहीस, मीच आणलं तुला!
नील - अगंsss परत तेच!! मी खरंच नव्हतं reject केलं बाई तुझं proposal..चुकून झालेलं! आता आयुष्यभर हे ऐकावं लागतंय मला!
कस्तुरी - लागणारच..किती हिरमोड झालेला माझा! पूर्ण वचपा काढणारे!
नील - ते काय ते लग्न झाल्यावर काढ..आत्ता जरा चहा टाक ना! आई केव्हाही येईल त्याच्या आत मला हे अवरायचंय!!
कस्तुरी - कर सुरवात..आलेच मी!
नील - ए कस्तु! हे बघ…माझं पहिलं गोल्ड मेडल! कशात मिळालेलं माहित्ये का..?
कस्तुरी - कशात रे..?
नील - चमचा लिंबू! हीही..पण तरी मला ते सगळ्यात प्रिय आहे कारण ते पहिलं आहे!!
कस्तुरी - हो..हे मात्र खरं हा..आयुष्यात येणाऱ्या सगळ्या पहिल्या गोष्टी खूप स्पेशल असतात! जसा तू आहेस माझ्यासाठी!! My first love!
नील तिच्याकडे बघून हसतो..आणि पुन्हा वस्तू बघण्यात मग्न होतो!
कस्तुरी - तू same here म्हणाला नाहीस..म्हणजे काहीतरी आहे जे मला माहित नाही! हो ना नील..?!
नील - अगदी तसंच काही नाही..पण हो..तुझा अंदाज खरा आहे!
कस्तुरी - मग सांगणार नाहीस मला..?
नील  - अगं खूप सांगण्यासारखं काहीच नाही..होती एक मुलगी..मला वाटायचं माझं प्रेम आहे तिच्यावर! तेव्हा कुठे प्रेम-आकर्षण यातला फरक कळत असतो..
कस्तुरी - मग..? तिचं पण होतं प्रेम तुझ्यावर..?
नील - अगदी typical बायको झालीयेस की तू!
कस्तुरी - हो का..? जा..नको सांगूस मग. विचारणार सुद्धा नाही पुन्हा काही.
नील - झाला नाकाचा शेंडा लाल! इकडे बघ..गंमत दाखवतो तुला! पण हसायचं नाही हा..नाहीतर खरंच नाही सांगणार!
कस्तुरी - हे काय आहे..?
नील - निलराजे यांनी आयुष्यात पहिल्यांदा लिहिलेलं प्रेमपत्र! जे आजवर त्यांच्याकडेच आहे! आणि दुसरं तुझ्याकडे आहे! :)
कस्तुरी - म्हणजे..? तू दिलंच नाहीस तिला..?! नीट सांग ना मला सगळं!
नील - अगं तसे आम्ही छान मित्र होतो..मग थोडं त्यापुढे जाऊ असं वाटलं. कबुली कोणीच दिली नव्हती एकमेकांना..त्यासाठीच लिहिलेलं मी हे! आणि ते द्यायच्या आधी असाच काहीतरी विषय चाललेला ग्रुप मधे..तेव्हा पत्रांचा विषय निघाला..तर ती पटकन म्हणाली "पत्र वगैरे किती बोरिंग असतं..समोर येऊन बोलावं हवं ते..पत्र काय लिहीत बसतात डरपोक!"
कस्तुरी - आणि म्हणून तू हे पत्र दिलंच नाहीस तिला..?
नील - अर्थात..काय उपयोग झाला असता..? मैत्री पण गेली असती आणि प्रेम वगैरे तर प्रश्नच नव्हता!
कस्तुरी - अरे पण कदाचित तू दिलेलं म्हणून तिला स्पेशल वाटू शकलं असतं!
नील - नाही कस्तुरी..माझ्यासाठी पत्र म्हणजे जवळपास त्या व्यक्तीचं मन आपल्या हातात असतं.. त्या कागदाला त्या व्यक्तीचा स्पर्श असतो..ती शाई आपल्याशी बोलत असते..मधेच कुठेतरी लिहिताना पडलेलं एखादा अश्रू अक्षरं खराब करून गेलेला असतो..तो दिसल्यावर आपल्याला आणखीच भरुन येत असतं! आणि मुळात म्हणजे ते आपल्याबरोबर कायम रहातं..आयुष्यभर..
हे जर तिला कळणारच नव्हतं तर काय उपयोग ना! आणि ह्या गोष्टी आपोआपच कळाव्या लागतात गं!
कस्तुरी - तेही खरंच आहे..मला आधी वाटलं नव्हतं तू एवढा sensitive असशील..infact जरा भीती वाटायची की आपलं जमेल ना..पण तू पत्र पाठवलंस ना..तेव्हा खरंच उडून इकडे यावं आणि तुला घट्ट मिठी मारावी असं वाटलं होतं!
नील - यायचं होतंस की मग! मी किती वाट बघितली तुझी!
कस्तुरी - ओ रोमिओ! आईंचा फोन येतोय बघा!
नील - रोमिओ नाही गं..श्रावणबाळ म्हण मग ;) !
कस्तुरी - श्रावणबाळ गुणी होता म्हंटलं..आता तू जो ओरडा खाणारेस त्यावरुन तरी असं वाटत नाही!
नील - हो ना..आता काही खरं नाही माझं! तरी तुला सांगत होतो बोलण्यात वेळ वाया घालवू नको, मदत कर मला आता, येतायत ना ते अर्ध्या तासात!
कस्तुरी -  वा..म्हणजे चूक माझीच का..? आळशी आहेस तू आणि खापर माझ्यावर! जा तू त्यांना आणायला.. हे बघते मी!
नील - आम्हास आपणाकडून हीच अपेक्षा होती राणीसाहेब!
कस्तुरी - तू पाठवलेलं पत्र आठवलं म्हणून माफ आहे हे तुला! कारण मला मिळालेलं ते पहिलं वहिलं प्रेमपत्र आहे ना! तेवढंच एक काम चांगलं केलंयस आयुष्यात!
नील - चला..पहिल्यांदा नाही तर, दुसऱ्यांदा तरी पत्राने हेतू सफल झाला म्हणायचा!  ह्या घरातल्या ह्या शेवटच्या आठवणी सुद्धा स्पेशलच आहेत की गं! किती मोकळेपणाने बोललो आपण!
कस्तुरी - हो रे.. आणि आता गेला नाहीस तर शेवटचा ओरडा सुद्धा याच घरात खावा लागणारे तुला! किती स्पेशल ना!
नील - दुष्ट आहेस तू! कामं कर! येतो मी!
©कांचन लेले

Image Source - Internet

Folks-Wagon - एक सर्वांगसुंदर सांगीतिक अनुभव!

संगीत हे विश्वव्यापक आहे हे निर्विवाद सत्य आहे..
भारतीय संगीत हे विविधतेने नटलेलं, सौंदर्यपूर्ण आहे हे सुद्धा निर्विवाद सत्यच आहे..
शास्त्रीय, उप-शास्त्रीय, सुगम, लोकसंगीत व हल्ली चर्चेत असलेलं पाश्चात्य संगीत असे ठळक प्रकार बहुदा सगळ्यांना माहीत असतात.
भारतात भाषा आणि संगीत हे प्रांताप्रांताप्रमाणे बदलत जातं, तसंच प्रत्येक प्रांताच्या संगीतात वापरली जाणारी वाद्य सुद्धा बदलत जातात. प्रत्येक प्रांतात आपलं म्हणावं असं विशेष संगीत आहे आणि त्यालाच आपण लोकसंगीत असं म्हणतो, कारण ते त्या त्या लोकांचं संगीत असतं..

ह्याच लोकसंगीताचा ध्यास घेतलेला एक वेडा मुसाफ़िर म्हणजे मधुर पडवळ आणि त्याबरोबरच त्याचा अख्खा फ्लोक्सवॅगन हा बँड..ह्या ग्रुपचं नावंच मुळी "Folks-Wagon" असं ठेवलं आहे..वॅगन म्हणजे काही वस्तू इकडून तिकडे नेणारी गाडी..तसंच सगळ्या प्रांतातील सांगित रसिकांपर्यंत पोहोचवणारा यांचा हा बँड, फोक्स-वॅगन!
ह्याचं वैशिष्ट्य असं आहे की ही मंडळी त्या त्या राज्यात, प्रांतात जाऊन, तिथे राहून तिथल्या कलाकारांकडून हे संगीत शिकतात, वाद्य शिकतात आणि त्यांचा निश्चय बघून तिथले लोक ही कुठेही न मिळणारी वाद्य स्वतः त्यांना देतात..
कधी ती सहज मिळतात, कधी ह्या लोकांचा विश्वास संपादन करायला वेळ लागतो, कारण कलाकाराला कायमच त्याची निष्ठा सिद्ध करायला लागते, तेव्हाच समोरच्याचा विश्वास बसत असतो!
पण जातील तिथे लोकांची मनं जिंकून घेणाऱ्या मधुर आणि त्याच्या सहकाऱ्यांबद्दल हा विशेष लेख!

नुकताच यशवंत नाट्यमंदिराला फोक्स वॅगनचा कार्यक्रम झाला, मी ऐकलेला हा फोक्सवॅगनचा चौथा कार्यक्रम!
 त्याचा आढावा घ्यावासा वाटला म्हणून हा लेख..
पडदा उघडला आणि अख्खा रंगमंच व्यापून टाकलेली वाद्य समोर आली!
डावीकडून आधी अनेक वेगवेगळी वाद्य ठेवलेली, त्या शेजारी गिटार, मागे अनेक बासऱ्या ठेवलेली एक केस, शेजारी कहोन बॉक्स व आणखी काही छोटी वाद्य, थोड्या अंतरावर तबला, शेजारी पेटी, कीबोर्ड, त्या मागे आणखी एक गिटार आणि त्या पुढे आणखी एक कहोन बॉक्स आणि एकदम कडेला अनेक पर्कशनची वाद्य..
आणि एक एक करुन हे सगळे कलाकार आपल्या स्थानावर आले..
कार्यक्रमाची सुरवात झाली "महाराज गौरीनंदना" या पारंपरिक लोक गीताने..पारंपरिक जरी असलं तरी त्याची सुंदर अरेंजमेंट करुन ते एका नव्या साजात सादर केलं गेलं...मंदार पिलवलकर याने खड्या आवाजात उत्तम सुरवात केली आणि बाकी सगळ्यांनीच त्याला उत्तम साथ दिली..गाण्याची अरेंजमेंट सुद्धा इतकी सुंदर केली आहे, की भारतीय आणि पाश्चात्य वाद्यांचा सुंदर मिलाफ प्रतयेक म्युझिक पीस मध्ये दिसून येतो..अगदी गिटारचा सुद्धा उत्तम वापर केला आहे..ढोलकी आणि बासरी तर विशेष लक्ष वेधून घेतात!
त्यानंतर सादर झालेलं "ओम-नमो" हे शंकराचं एक रॉक पद्धतीने असलेलं नमनच म्हणावं लागेल..कारण सुरवात झाली "ओम त्र्यंबकम यजामहे" या महामृत्युंजय मंत्राने, मग पुढे मधुरने त्यात काही इंग्रजी काव्य गायलं, त्याला लागून पुन्हा कैलास राणा हा श्लोक आला आणि शंकराच्या नामात ते संपलं..एक अतिशय उर्जादायक अरेंजमेंट असलेलं हे गाणं एक वेगळाच प्रभाव पाडून गेलं..सुरवातीच्या मंत्राला मंदारने लावलेला विशेष आवाज, तर मधुरच्या इंग्रजी गाण्यात दिमडीचा उत्तम वापर आणि त्याला कहोन बॉक्सची मिळालेळी उत्तम साथ आणि अर्थात गिटार आणि सुंदर कोरस याने एकूणच मजा आली! आणि विशेष म्हणजे हे फोक्स वॅगनचं स्वरचित गाणं होतं!

नंतर एका गोड बंगाली गाण्याचं सादरीकरण झालं जे बाऊल फोक मधील होतं,
मधुरने "दोतारा" हे बंगाली स्वरवाद्य तर मयुरेशने "खमुख" हे वाद्य वाजून त्यात सुंदर साज भरला!
बंगाली भाषेचा गोडवा, त्यात खुद्द बंगाली लोक संगीत, ती वाद्य आणि त्याचं खुसखुशीत सादरीकरण याने तोंड गोड न होतं तरच नवल!

 त्यानंतर आर.डी.बर्मन या महान संगीतकाराला एक ट्रिब्युट म्हणून त्यांच्या काही गाण्यांची मेडली सादर झाली..जिंदगी के सफर मे पासून सुरू झालेली ही गाडी दम मारो दम, बचना ए हसिनो, मेरी प्यारी बिंदू, या स्टेशनांवर थांबून शेवटी एक चतुर नारच्या कार शेड मध्ये जाऊन थांबली! जरी या सगळ्या चाली जुन्या असल्या, गाणी रेकॉर्ड झालेली असली, तरी प्रत्येक गाण्याच्या सादरीकरणात अनेक विविध वाद्यांचा वापर करुन, तरी मूळ गाण्याला कुठेही धक्का न लावता अतिशय सुंदर पद्धतीने ती पोहोचवली गेली!

मग हा संच वळला तो पूर्वोत्तर व उत्तरभारताकडे..आसाम आणि हिमाचल या दोन राज्यातील दोन गीत प्रकार लागोपाठ सादर झाले..आसाम मधलं शिंगांचं वाद्य मधुरने असं काही वाजवलं की सगळे बघतच राहिले...इतका दमसास!
हिमाचलचं गाणं "माइये नी मिरिये" हे एका आई आणि मुलीचा असलेला संवाद, तिन्ही मुलींनी उत्तम गायलं..त्याला एका अनोख्या तंतू-ताल वाद्याचं मिश्रण असलेल्या "रिवाना" वाद्याची साथ मधुरने दिली..
आधी आसामच्या गाण्यात शिंगाच्या वाद्याचा वापर झाल्याने ते थोडं लाऊड झालं होतं, पण त्या पाठोपाठ लगेच हे अतिशय शांत गाणं सादर झालं आणि खरंच झणझणीत मिसळ खाल्ल्यानंतर ताकाचा घोट घेतल्यावर जसं वाटतं, अगदी तसं वाटलं!
ह्या नंतर एक मूड चेंजर नंबर आला!
एका महान पियानिस्टला Chick Corea यांना ट्रीब्युट म्हणून एक गाणं झालं ज्यांचं नाव होतं "स्पेन"..ह्यात गिटार आणि पर्कशन भलताच प्रभाव पाडून गेले..
यावरुन इतकं नक्कीच सिद्ध झालं की फक्त भारतीय संगीत नाही, तर ह्या सगळ्या लोकांचा पाश्चात्य संगीताचा अभ्यास सुद्धा उत्तम आहे!

ह्या नंतर आलेली एक मेडली थोडी खेदजनक होती.
कारण सुरवातीलाच मधुरने सांगितलं ही ह्या पुढे येणारी गाणी ही बॉलिवूड मधली प्रसिद्ध गाणी आहेत, पण मुळात हे वेगवेगळ्या प्रांतातील लोक संगीत आहे, जे उचलून वापरलं आहे, पण त्या प्रांताचा, तिथल्या लोकांचा नामोल्लेख सुद्धा ह्या दिगग्ज संगीतकारांनी केलेला नाही..
ह्यातील जवळपास सगळीच गाणी प्रत्येकाच्या ओठावर असणारी होती..
अर्थात ती सादर उत्तम प्रकारे केली गेली..शेवटी निमुडा निमुडाला तर लोक नाचायचेच बाकी राहिलेले...जबरदस्त ढोलकने सुरवात झाली आणि त्यानंतर मंदार बरोबच सुजेश मेननच्या खड्या आवाजाने सगळ्यांचं लक्ष वेधून घेतलं..
 पण तरी कलेच्या क्षेत्रात हा चोरी करण्याचा पसरत चाललेला रोग, विकृतीच खरंतर, अतिशय खेदजनक आहे..

असो, पुढे एका छोट्या मध्यंतरानंतर पाच-सहा जण चोंडकं आणि त्याच जातीतील, फक्त विविध प्रांतातून आलेली वाद्य घेऊन उभे होते, त्यांच्या साथीला बासरी आणि टाळ!
ह्या सगळ्यांनी एक जबरदस्त उत्स्फूर्त जुगलबंदी सादर केली!

त्यानंतर युरोप-साऊथ अमेरिका-गोवा आणि मग रॉक अँड रोल आणि बरंच काही असं जबरदस्त, पॉवर पॅक सादरीकरण झालं..
एक छोट्या अकॉर्डियन सारखं वाद्य घेऊन मधुर ने सुरवात केली..एक मस्त मूडचा अम्मल प्रेक्षकांवर झाला आणि थेट गोव्यात येऊन पोहोचला! गोवन भाषेचे परफेक्ट उच्चार, तो मूड, लहेजा सगळं इतकं सुंदर सादर होत होतं की संपूच नये असं वाटत होतं!
त्या नंतर मयुरेशने लॅटिन अमेरिकन वाद्य "काँगा" ने अप्रतिम सुरवात केली व त्यात झिंगोsss च्या गाण्यात सगळे झिंगून गेले!
आणि मग रॉक अँड रोल ने तो नंबर संपला!

त्यानंतर या पथकाचं आगमन झालं ते थेट राजस्थानात!
 केसरीया बालमच्या आर्त स्वरात सगळे न्हाऊन निघाले...आणि मग "छाप तिलक सब छिनी रे तोसे नैना मिलैके" मध्ये रंगून गेले..सिद्धांतने हार्मोनियमच्या आधारे ते सुंदर भरुन काढलं! या सादरीकरणात विशेष लक्ष वेधलं ते "रावणहत्था" आणि "खरताल" या वाद्यांनी! शेवटी मंदारचा सरगम आणि मधुरचा खरताल वरचा आविष्कार ही जुगलबंदी सुद्धा मज्जा आणून गेली!
आणि या नंतर वेळेअभावी शेवटच्या सादरीकरणाकडे वळावं लागलं..आणि ते होतं ट्रीब्युट टू  ए.आर.रहमान!
बासरीच्या मंत्रमुग्ध करणाऱ्या स्वरांनी ह्या सादरीकरणाला सुरवात झाली आणि एकसे एक अप्रतिम गाणी सादर करुन शेवट केला गेला तो "माँ तुझे सलाम" ने...हे ऐकताना डोळ्यात पाणी न येतं तरच नवल...
अवघ्या १० जणांच्या संचाने आम्हाला जगभराची सफर अवघ्या दोन-अडीच तासात घडवून आणली..
ह्यातील मला जाणवलेली काही खास वैशिष्ट्य म्हणजे, ह्यातील कोणीच, कुठल्याच गाण्याला रिकामं बसलेलं नव्हतं..
गाणारा मंदार पिलवलकर हा स्वतः उत्तम तबला वादक आहेच, त्यामुळे त्याने अनेक वाद्य वाजवली, त्याच बरोबर सुजेश मेनन जो सुरवातीला कहोन आणि हातात दिमडी व शेजारी आणखी काही वाद्य घेऊन बसलेला त्याने त्याच्या खणखणीत आवाजाने सगळ्यांचं लक्ष वेधून घेतलं..
ब्रेसिला डिसुझा, संचिता गर्गे आणि क्षितिजा जोशी ह्या अप्रतिम गायल्याच पण त्याचबरोबर तिघींनी शेकर्स आणि आणखी अशी छोटी वाद्य वाजवली..
हार्मोनियम, कीबोर्ड, pianica अशी स्वर वाद्य वाजवणारा सिद्धांत जाधव मध्येच एका गाण्याला तबला वाजवायला बसलेला दिसला!
सुरवातीच्या महाराज गौरीनंदना मधून माधुर्यपूर्ण वाजणारी बासरी शेवटपर्यंत मोहिनी घालत होती..ती वाजवणाऱ्या विक्रांत तरे ह्याच्या मागे अनेक लहान मोठ्या बासऱ्यांची केस दिसत होतीच, पण त्यानेही मध्येच दोन तीन गाण्यांना 'इवी' हे अनोखं वाद्य वाजवलं!
पर्कशन वर असणाऱ्या मयुरेश शेर्लेकरने सुरवातीच्या गाण्यालाच अप्रतिम ढोलकीने सुरवात केली, व मग ढोलक, चोंडकं, या अनेक लहान-मोठ्या भारतीय वाद्यांपासून कहोन बॉक्स, तुंबा, दरबुगा ही पाश्चात्य वाद्य सुद्धा अतिशय खुबीने वाजवली, गोव्याच्या पॅटर्नला त्याने पटकन घातलेली टोपी सुद्धा नजरेतून सुटली नाही!
ह्यातून प्रत्येक गोष्टीचा किती आनंद घेत हे सगळे सादर करतात ते दिसून येतं!
आणि मधुर बद्दल तर काय बोलावं, तो गात होता, भरपूssर वेगवेगळी वाद्य वाजवत होता पण हे सगळं करताना त्याचा स्टेजवरचा वावर विशेष लक्षात येण्यासारखा होता..
एखादी दिव्य अनुभूती झाल्यावर जसं बेभान व्हायला होतं, तसाच मधुर संपूर्ण स्टेजभर बेभान वावरत होता..निवेदकाची भूमिका सुद्धा बजावत होता, प्रेक्षकांना सतत आपल्या हातातील वाद्यांनी अचंबित व्हायला भाग पाडत होता!
आणि इंग्लिश मध्ये म्हणतात तसं Last but not the least! The most patient guy of this band!
Bass गिटार वर असणारा रोहन चवाथे..अतिशय शांतपणे, प्रसन्न मुद्रेने प्रत्येक गाण्याचा पाया भरणारा हा मुलगा! इतके सतत बदल होत असताना एका गोष्टीत स्थिर रहाणं अतिशय कठीण असतं, आणि ते त्याने उत्तम साधलं!!
आणि ह्याच बरोबर आणखी एक विशेष उल्लेख करावासा वाटतो तो ध्वनीक्षेपकाचा! कारण मी मुद्दाम कुतूहल म्हणून मोजलं तर स्टेजवर साधारण २०-२२ माईक सतत लावलेले होते..आणि शिवाय इलेक्ट्रॉनिक वाद्य! हे सगळं सांभाळाऱ्याला सलाम...कारण प्रत्येक वाद्याचा स्वभाव वेगळा, कुठल्या गाण्याला कुठलं वाद्य वाजणार, त्या क्षणी कमी जास्ती करायचा बॅलन्स..ह्यासाठी प्रचंड संयम, समयसूचकता आणि तंत्रांचं उत्तम ज्ञान या त्रिवेणीची गरज असते!

असा हा सर्वांगसुंदर फोक अनुभव, किंवा अनुभूती प्रत्येकाने आयुष्यात एकदा तरी घ्यावी हा माझा आग्रह आहे!

हे सगळे जे काम करत आहेत ते अतिशय मोठं आहे, आणि निरपेक्ष भावनेने केलेलं काम नेहेमीच थेट पोहोचतं, तसंच यांचं निर्मळ संगीत थेट हृदयाला हात घालतं!
मित्रांनो, ह्या बँडला, आपल्या संगीताला आपणच पुढे आणणं गरजेचं आहे हे लक्षात ठेवूया..!
ह्या सगळ्यांना खूप यश मिळो..आणखी खूप नवीन सांगित प्रकार शिकायला मिळो, आणि त्यांच्यामार्फत ते आपल्याला ऐकायला मिळो हीच ईश्वरचरणी प्रार्थना!

Folks-Wagon च्या फेसबुक पेज आणि youtube चॅनेल च्या लिंक खाली देत आहे..नक्कीच एकदा बघा, आणि आणखी लोकांना बघायला द्या!

©कांचन लेले

Facebook Page - Folks-Wagon

https://www.facebook.com/Folks-Wagon-1426691574213698/

Youtube Channel -
https://www.youtube.com/channel/UCI0l9DZumA4ez0xsXMXTN0Q