Featured post

राधा उवाच...नावात दडलंय काय ...?

माझं नाव कांचन.. राधा नव्हे..पण ह्या नावाशी अंतरबाह्य जोडली गेले आहे मी..खरंतर फक्त मीच नाही तर आपण सगळेच..  कसे….? सांगते! राधा…...

Saturday 24 June 2023

Butterfly.. एक तरल कथा!

Fly like a butterfly, Sting like a bee!! 
Butterfly ही मेघाच्या आयुष्याची कथा! खरंतर अशा अनेक मेघा आपल्या आसपास असतात..कधीकधी आपणच मेघा असतो.. कधी तिऱ्हाईत म्हणून तिला बघत असतो!

पण तीच कथा 80 mm च्या स्क्रिन वर दिसू शकेल हे कळायला नजरच लागते! आणि वेलणकर भगिनींना ते करेक्ट जमलेलं आहे!

एक साधी सोपी कथा घेऊन त्या भोवती मोजक्या पात्रांची गुंफण करुन सरळ सोप्या पद्धतीने केलेली कथेची मांडणी मनाला भिडून जाते.. एक दोन ठिकाणी गोष्टी खूप predictable, किंचित अति रंजित आणि सिरीयल type वाटतात. एक दोन scenes मधे अरे असं कसं झालं असंही वाटून जातं, पण कदाचित ती माध्यमाची गरज असू शकते. संगीत सुद्धा छान हलकं फुलकं झालं आहे..विशेषतः शेवटच्या sequence मधली कविता मनात रुंजी घालते..
पटकथा आणि संवाद सुंदर जमले आहेत. उगाच गृहिणीचं दुःख मांडणारं स्वगत वगैरे कुठेही येत नाही..या उलट लहान लहान पण अतिशय आशयघन संवाद उत्तम गुंफले आहेत जे तुम्हाला विचार करायला लावतात. काही ठिकाणी खूप shake होणारा कॅमेरा मात्र त्रासदायक वाटतो..त्यामागचं कारण लक्षात आलं नाही..ट्रेलर मधे दिसलेल्या बऱ्याच गोष्टी चित्रपटात मात्र दिसल्या नाहीत..
बाकी दिग्दर्शनाच्या दृष्टीने पदार्पणात एक अतिशय सुंदर कलाकृती घेऊन मीरा वेलणकर has nailed it!
अनेक ठिकाणी संवाद असू शकले असते पण ते टाळून फक्त कायिक अभिनयातून जे काही काढून घेतलं आहे कलाकारांकडून ते अप्रतिम आहे! एका सीन मधे नवरा बायको भांडत असताना येणारा सटल लाल backlight..कल्पनाच amazing आहे! नायिकेला बाकावर बसल्यावर झोप लागते आणि जाग येते तेव्हा पहिलं हबकून तिने आपल्या पिशव्या जवळ घेणं ही इतकी साधी गोष्ट पण ती मध्यमवर्गीय गृहिणीचं character इतकं चपखल उभं करते!

महेश मांजरेकर, प्रदीप वेलणकर, अभिजित साटम, बालकलाकार राधा, सोनिया परचुरे, नायिकेच्या मैत्रिणी आणि घरात कामाला येणारी बाई आssणि मधुरा वेलणकर सगळ्यांचीच कामं सुरेख जमली आहेत!

महेश मांजरेकर हे फक्त आवाजाच्या जोरावर सुद्धा बाजी मारु शकतात! काय तो आवाज..काय त्यातला माज..शोभतोच त्यांना! दुसरं कुणी हा रोल करु शकलं असतं असं वाटत नाही.
फक्त एक फार उत्तम झालं, ते म्हणजे प्रोमोशनचा लुक चित्रपटात नाहीये! हुश्श...

 प्रदीप वेलणकरांचा अभिनय नेहेमीप्रमाणेच अगदी स ह ज
...अभिजीत साटम comes as a surprise! आणि character ला अगदी चपखल बसणारं कास्टिंग..साधा सुंदर अभिनय करुन जातात. सोनिया परचुरेंनी सुद्धा character छान पकडलं आहे पण नक्कीच आणखी चांगलं वठवता आलं असतं! लहानग्या राधा धारणेचा presence खूपच सुखद आहे..अतिशय निरागस आणि गोड दिसून सुंदर अभिनय केला आहे..

आणि...

चित्रपट सुरु होतो आणि कानावर पडायला लागते मुंबई मिश्रित कोल्हापूर तडका मराठी! लहेजा सुंदर पकडला आहे..
आणि संपूर्ण चित्रपटात मधुरा वेलणकरांचा अभिनय is a treat to the eyes!! इतके बारकावे टिपले आहेत आणि फक्त चेहऱ्यावरुन दाखवले आहेत की सशक्त अभिनय म्हणजे काय हे अगदीच जाणवेल. महेश मांजरेकर जेव्हा विचारतात खेळणार का तेव्हा पटकन काहीतरीच काय म्हणत त्या टायमिंग मधे पात्राचा साधेपणा इतका सहज दाखवला आहे.. आणि चित्रपटातली  सगळ्यात सुंदर २ सेकंद म्हणजे - वाढलेला नाष्टा न करता नवरा बाहेर पडतो तेव्हाचे चेहऱ्यावरचे दाखवलेले भाव हे लाजवाब होते! थोडक्यात, प्रेमात पाडणारा अभिनय!

एकूणच अगदी साधी, आपल्या घरातली वाटावी अशी गोष्ट... कुठेही भपका नाही, अतिरंजित नाही आणि उगाच दुःख उगाळत बसणं नाही. एक सुंदर सकारात्मक कथा जी आपल्याला निखळ आनंद देते आणि नक्कीच विचार करायला लावते! नेमकी कसली कथा..? हे नक्की आपल्या जवळच्या चित्रपटगृहात बघा..Butterfly!! :)

~ राधा ~
©कांचन लेले

Friday 23 June 2023

मिलेनियल म्हणून जगताना! (Food Culture - Part 1)

मिलेनियल म्हणून जगताना!
Part 1 - Food Culture!

People born in 1981- 1996 are the best generation ever!

मीलेनियल पिढी ही या दोन सहस्त्र वर्षांमधील दुवा समजली जाते.
ज्यांनी सरलेल्या काळातील जीवनशैली काही प्रमाणात अनुभवली, आणि त्याचा पाया घेऊन ते नव्या बदलांना सामोरे जात, internet सारख्या revolutionary बदलाला सामावून घेत उभे राहिले!

पण आता या आमच्या मिलेनियल पिढीने इतकं वेगाने बदलणारं जग बघितलंय की या पुढे आलेली प्रत्येक पिढी ही ८० च्या पुढच्याच स्पीड ला धावणार आहे, नव्हे नव्हे, ती येताना याच वेगाने येणार आहे!

त्याचा प्रत्यय अलीकडे पदोपदी येत असतो. तसाच काही महिन्यांपूर्वी आला आणि म्हणून हा लेखनप्रपंच!

एका रविवारी सकाळी मी मॉर्निंग वॉकला जाऊ म्हणून निघाले असताना आई सहज म्हणाली की आज मणिजचा इडली - वडा आणतेस का नाश्त्याला?

पडत्या फळाची आज्ञा घेऊन रवाना झाले!
(मणिज म्हणजे माटुंग्याचं. आम्ही रहातो कुर्ल्याला. पण उत्साह बघा!)


त्याचं काय आहे, हिंदू कॉलनी आणि माटुंग्याच्या त्या भागाशी माझं अनेक जन्मांचं नातं आहे (असं मी समजते). आणि या जन्मातील ती कर्मभूमी आहे असं म्हटलं तर वावगं ठरणार नाही. कारण माझी शाळा किंग जॉर्ज तिथली, आणि मग कॉलेज रुईया..
त्यामुळे तो एक मनाचा हळवा कोपरा आहे..

तर त्याबद्दल नंतर केव्हातरी लिहीन..तूर्तास मणिज कडे रवाना झाले, पोहोचले, ऑर्डर दिली तर ते मालक पार्सल म्हंटल्यावर कपाळावर एक आठी आणून म्हणाले "आधा पौना घंटा लगेगा"..जरा आश्चर्य वाटलं, पण मी म्हटलं चालेल.. तसं त्यांनी बिल केलं आणि नेहेमीच्या प्रेमssळ शैलीत "हो जाएगा तो वो वेटर देगा, पौने घंटे से पेहले मरेको पुछनेको आना नाही"..असं म्हणाले!
एरवी माझ्यासारख्या शीघ्रकोपी व्यक्तीने किमान एक रागीट लूक दिला असता..पण आता साधारण न कळत्या वयापासून धरलं तर २५ एक वर्ष इथे येत असल्याने, अगदी त्यांच्या वडिलांपासून हे गुण तसेच्या तसे आलेले बघितल्याने मला रागाऐवजी खुदकन हसूच आलं! याला दोनच वेळा अपवाद आहेत...

एकदा बरेच वर्षांपूर्वी पहिल्यांदाच जेव्हा मी एकटी मणिज मधे गेले तेव्हा मी त्या काकांना 'बीसीबेले राईस' काय असतो असं कुतूहलाने विचारलेलं तेव्हा काय आनंद झालेला त्यांना! मी ऑर्डर केला नाही तर त्यांनी का? असं विचारलं, म्हंटलं एवढा संपणार नाही मला तर हसले आणि वेटरला बोलावून छोट्या वाटीत तो द्यायला लावला.. काय तो दिवस सुवर्ण अक्षरात लिहून ठेवण्यासारखा!!
नंतर निघताना कसा वाटला विचारलं, मग पुढच्यावेळी नक्की खायचा असंही सांगितलं. ज्यांनी त्या माणिज च्या काकांना बघितलंय (अनुभवलंय) त्यांना मला काय वाटलं असेल हे नक्की कळेल!

ज्यांनी नाही बघितलं, त्यांच्यासाठी हे ते काका!


आणि दुसरा प्रसंग म्हणजे अगदी अलीकडेच मी बरेच दिवसांनी गेले असताना माझा फेवरेट ऑनियन डोसा मागवला आणि काय आश्चर्य! त्या बरोबर लाल टोमॅटो चटणी पण आली! ही चटणी सगळ्यांना जमत नसते बरं..एक विशिष्ट आंबट तिखट असा बॅलन्स जमणं tricky आहे! अर्थात ती बनवायची पद्धत वेगवेगळ्या भागात वेगळी आहे.. त्यामुळे मी घाबरतच कणभर चाखून बघितली तर एकदम खास मला आवडते तशी जमली होती!
मग बिल द्यायला गेल्यावर काकांचा चौकोनी फोन मधे डोकं घातलेला चेहरा बघून सुद्धा मी म्हंटलं ये लाल चटनी देना कबसे चालू किया?
तसं त्यांनी एकदम चमकून वर बघितलं (वर बघितलं कारण त्यांची पद्धतच अशी आहे, काउंटर वर बसून फोन किंवा काहीतरी वाचन सुरू असतं..मग कस्टमर बिल आणि पैसे घेऊन आला की फक्त तेव्हढ्याकडे बघायचं, उरलेले पैसे परत द्यायचे की परत आपल्या कामात रुजू. त्या कस्टमरचं मुख दर्शन सुद्धा घ्यायचं नाही..हसणं वगैरे तर लांबच!!)

तर त्यांनी चमकून वर बघितलं आणि म्हणाले अच्छा लगा आपको? म्हंटलं एकदम मस्त था.. मग माझ्याबरोबर असलेल्या मैत्रिणीला म्हणतात कसे, ये हमारा एकदम regular customer है! पुन्हा एक ४०० volt चा धक्का..
वयाप्रमाणे बदलत असावे लोक! असो!

तर एवढा वेळ लागणं हे जरा आश्चर्यच होतं..एरवी तर पार्सल नेणाऱ्यांची लाईन लागलेली असते..तरी एवढा वेळ कधी लागला नाही..आज तर फार गर्दी सुद्धा दिसत नाही..तरी एवढा वेळ का?
मी बरेच दिवसांनी आले होते म्हणा..पण म्हटलं ठीक आहे..तिथेच उभी राहिले..
पहाते तो काय..


तिथल्या टेबल वर एक एक पार्सल येऊन थडकत होती, पण नेत कुणीच नव्हतं..मला वाटलं एखादी मोठी ऑर्डर असेल..म्हणून थांबले तिथेच..
काही वेळाने एक एक बाईकस्वार येऊ लागले..एक माणूस त्यांच्या दिमतीला..ऑर्डर नंबर वगैरे तपासून द्यायला..
आत्ता लक्षात आला झोल.. स्विगी झोमटोची एन्ट्री झालेली होती इथे..
मी मागच्या वेळी आले तोवर ही प्रगती झालेली नव्हती..

आणि सरसर नजरेसमोरून पाव शतकाचा काळ गेला..

आम्ही नुकतेच शाळेत प्रवेश घेतलेले.. आषाढी कार्तिकी सारखं १५ ऑगस्ट, २६ जानेवारी आणि स्नेहसंमेलन किंवा स्पर्धांचा दिवस असं तीन-चार वेळेला माणिजची वारी नक्की असायची!
त्यातही दोन प्रकार..एक तिकडे जाऊन खायचं.. दुसरं म्हणजे घरी पार्सल घेऊन यायचं..
पहिला सोपा, दुसरा लगबगीचा!
कारण त्यासाठी सकाळी डबे शोधण्यापासून तयारी व्हायची..
आता तुम्ही म्हणाल डबे कशाला? तर चटणी आणि सांबार पार्सल न्यायला!

हो य!

तिथे जायचं, ऑर्डर द्यायची, आपले डबे द्यायचे आणि ते पार्सल घेऊन वरात घरी यायची..
कधी कधी सांड लवंड व्हायची, त्या गरमा गरम सांबाराच्या डब्याचे चटके बसायचे पण तरी साला काय अप्रूप असायचं त्याचं!

तो दिवस, ते आजचा दिवस!

रोजच्या रोज बाहेर माणसांची रांग असणाऱ्या मणिज मधे बाहेर माणसांऐवजी पार्सलचा ढीग लागलेला पाहिला आणि म्हंटलं बदल होतोय खरा!

खरंतर हे झालं तेव्हाच हे सगळे विचार वाऱ्याच्या वेगाने मनात घोंगावत होते..पण उगाच सतत आपणच म्हातारे झाल्यासारखं वाटेल असं लिखाण कशाला करा? म्हणून टाळलं!

पण परवा हा फोटो दिसला आणि म्हटलं आता लिहिलंच पाहिजे!

कुणी outdated म्हणो किंवा काहीही म्हणो...स्वीगी झोमॅटोच्या जमान्यातील millennial असताना आज सुद्धा आई म्हणाली मणिजचा इडली वडा आण तर माझे हात app कडे न जाता पावलं scooty कडे जातील एवढं नक्की..

Because everytime it's not about food,
it's about emotions too!

~ राधा ~
©कांचन लेले