पहिलं वहिलं!

टिंग टॉंग..
नील पसाऱ्यातून वाट काढत दारापर्यंत पोहोचतो आणि दरवाजा उघडतो!
कस्तुरी - Surprise!
नील - ये बात!! काय वेळेवर आलीस म्हणून सांगू! मी विचारच करत होतो आता हा पसारा कसा आवरावा!
कस्तुरी - शहाणाच आहेस! मी एवढ्या लांबून तुला surprise द्यायला आले तर तुला पसाऱ्याचं पडलंय! लोकं होणाऱ्या बायकोला फुलासारखं जपतात..आणि तू..?
नील - छे छे.. तू काही आवरु नकोस..मदत कर आपली थोडीशी! हे एवढं शिफ्टिगचं काम झालं की जपेन हा तुला फुलासारखी!
कस्तुरी - बघूया हा! आत्ता आधी हा गोंधळ आवरुया! तरी सांगत होते movers and packers कडे देऊ..ते सगळं करतात नीट!
नील - सामान उचलायला बोलावलंच आहे की त्यांना उद्या! पण त्यांना कसं कळणार कुठल्या आठवणी एकत्र ठेवायच्या आणि कुठल्या वेगळ्या आणि कुठल्या मागे सोडून जायच्या.?
कस्तुरी - बरं बाबा..हरले! पण हे मात्र खरं हा..प्रत्येक वस्तूत एक आठवण दडलेली असते! ह्या घरात राहून सुद्धा आता ५ वर्षं होतील ना तुला..?
नील - हो..४ वर्षं १० महिने आणि १३ दिवस!
कस्तुरी - Yes Mr. Perfectionist!
नील - खूप आठवणी आहेत ह्या घरात सुद्धा! पहिल्यांदा एकटं रहायचा अनुभव इथूनच घेतला मी..तेव्हा ५ जण एकत्र रहायचो..मग एक एक कमी होत गेले..आणि नंतर मी नवीन लोकं शोधली सुद्धा नाही..आधी बरोबर मित्र असलेले आवडायचे..आणि एकट्याला परवडणं सुद्धा शक्य नव्हतं..नंतर एकटं रहाणं आवडू लागलं आणि सेटल झाल्यामुळे परवडू लागलं!
कस्तुरी - या शहरात एक जादू आहे असं वाटतं! मी तर लहानपणापासून सांगलीतच होते..त्यामुळे असं शहरात एकदम वेगळं वाटतं! पण मावशीकडे यायचे तेव्हा नेहेमी वाटायचं आपण इकडेच यावं रहायला!
नील - आणि मग तुझं स्वप्न पूर्ण करायला मी तुझ्या आयुष्यात आलो!
कस्तुरी - आवरा..तू काही आला नाहीस, मीच आणलं तुला!
नील - अगंsss परत तेच!! मी खरंच नव्हतं reject केलं बाई तुझं proposal..चुकून झालेलं! आता आयुष्यभर हे ऐकावं लागतंय मला!
कस्तुरी - लागणारच..किती हिरमोड झालेला माझा! पूर्ण वचपा काढणारे!
नील - ते काय ते लग्न झाल्यावर काढ..आत्ता जरा चहा टाक ना! आई केव्हाही येईल त्याच्या आत मला हे अवरायचंय!!
कस्तुरी - कर सुरवात..आलेच मी!
नील - ए कस्तु! हे बघ…माझं पहिलं गोल्ड मेडल! कशात मिळालेलं माहित्ये का..?
कस्तुरी - कशात रे..?
नील - चमचा लिंबू! हीही..पण तरी मला ते सगळ्यात प्रिय आहे कारण ते पहिलं आहे!!
कस्तुरी - हो..हे मात्र खरं हा..आयुष्यात येणाऱ्या सगळ्या पहिल्या गोष्टी खूप स्पेशल असतात! जसा तू आहेस माझ्यासाठी!! My first love!
नील तिच्याकडे बघून हसतो..आणि पुन्हा वस्तू बघण्यात मग्न होतो!
कस्तुरी - तू same here म्हणाला नाहीस..म्हणजे काहीतरी आहे जे मला माहित नाही! हो ना नील..?!
नील - अगदी तसंच काही नाही..पण हो..तुझा अंदाज खरा आहे!
कस्तुरी - मग सांगणार नाहीस मला..?
नील  - अगं खूप सांगण्यासारखं काहीच नाही..होती एक मुलगी..मला वाटायचं माझं प्रेम आहे तिच्यावर! तेव्हा कुठे प्रेम-आकर्षण यातला फरक कळत असतो..
कस्तुरी - मग..? तिचं पण होतं प्रेम तुझ्यावर..?
नील - अगदी typical बायको झालीयेस की तू!
कस्तुरी - हो का..? जा..नको सांगूस मग. विचारणार सुद्धा नाही पुन्हा काही.
नील - झाला नाकाचा शेंडा लाल! इकडे बघ..गंमत दाखवतो तुला! पण हसायचं नाही हा..नाहीतर खरंच नाही सांगणार!
कस्तुरी - हे काय आहे..?
नील - निलराजे यांनी आयुष्यात पहिल्यांदा लिहिलेलं प्रेमपत्र! जे आजवर त्यांच्याकडेच आहे! आणि दुसरं तुझ्याकडे आहे! :)
कस्तुरी - म्हणजे..? तू दिलंच नाहीस तिला..?! नीट सांग ना मला सगळं!
नील - अगं तसे आम्ही छान मित्र होतो..मग थोडं त्यापुढे जाऊ असं वाटलं. कबुली कोणीच दिली नव्हती एकमेकांना..त्यासाठीच लिहिलेलं मी हे! आणि ते द्यायच्या आधी असाच काहीतरी विषय चाललेला ग्रुप मधे..तेव्हा पत्रांचा विषय निघाला..तर ती पटकन म्हणाली "पत्र वगैरे किती बोरिंग असतं..समोर येऊन बोलावं हवं ते..पत्र काय लिहीत बसतात डरपोक!"
कस्तुरी - आणि म्हणून तू हे पत्र दिलंच नाहीस तिला..?
नील - अर्थात..काय उपयोग झाला असता..? मैत्री पण गेली असती आणि प्रेम वगैरे तर प्रश्नच नव्हता!
कस्तुरी - अरे पण कदाचित तू दिलेलं म्हणून तिला स्पेशल वाटू शकलं असतं!
नील - नाही कस्तुरी..माझ्यासाठी पत्र म्हणजे जवळपास त्या व्यक्तीचं मन आपल्या हातात असतं.. त्या कागदाला त्या व्यक्तीचा स्पर्श असतो..ती शाई आपल्याशी बोलत असते..मधेच कुठेतरी लिहिताना पडलेलं एखादा अश्रू अक्षरं खराब करून गेलेला असतो..तो दिसल्यावर आपल्याला आणखीच भरुन येत असतं! आणि मुळात म्हणजे ते आपल्याबरोबर कायम रहातं..आयुष्यभर..
हे जर तिला कळणारच नव्हतं तर काय उपयोग ना! आणि ह्या गोष्टी आपोआपच कळाव्या लागतात गं!
कस्तुरी - तेही खरंच आहे..मला आधी वाटलं नव्हतं तू एवढा sensitive असशील..infact जरा भीती वाटायची की आपलं जमेल ना..पण तू पत्र पाठवलंस ना..तेव्हा खरंच उडून इकडे यावं आणि तुला घट्ट मिठी मारावी असं वाटलं होतं!
नील - यायचं होतंस की मग! मी किती वाट बघितली तुझी!
कस्तुरी - ओ रोमिओ! आईंचा फोन येतोय बघा!
नील - रोमिओ नाही गं..श्रावणबाळ म्हण मग ;) !
कस्तुरी - श्रावणबाळ गुणी होता म्हंटलं..आता तू जो ओरडा खाणारेस त्यावरुन तरी असं वाटत नाही!
नील - हो ना..आता काही खरं नाही माझं! तरी तुला सांगत होतो बोलण्यात वेळ वाया घालवू नको, मदत कर मला आता, येतायत ना ते अर्ध्या तासात!
कस्तुरी -  वा..म्हणजे चूक माझीच का..? आळशी आहेस तू आणि खापर माझ्यावर! जा तू त्यांना आणायला.. हे बघते मी!
नील - आम्हास आपणाकडून हीच अपेक्षा होती राणीसाहेब!
कस्तुरी - तू पाठवलेलं पत्र आठवलं म्हणून माफ आहे हे तुला! कारण मला मिळालेलं ते पहिलं वहिलं प्रेमपत्र आहे ना! तेवढंच एक काम चांगलं केलंयस आयुष्यात!
नील - चला..पहिल्यांदा नाही तर, दुसऱ्यांदा तरी पत्राने हेतू सफल झाला म्हणायचा!  ह्या घरातल्या ह्या शेवटच्या आठवणी सुद्धा स्पेशलच आहेत की गं! किती मोकळेपणाने बोललो आपण!
कस्तुरी - हो रे.. आणि आता गेला नाहीस तर शेवटचा ओरडा सुद्धा याच घरात खावा लागणारे तुला! किती स्पेशल ना!
नील - दुष्ट आहेस तू! कामं कर! येतो मी!
©कांचन लेले

Image Source - Internet