मिलेनियल म्हणून जगताना! (Food Culture - Part 1)

मिलेनियल म्हणून जगताना!
Part 1 - Food Culture!

People born in 1981- 1996 are the best generation ever!

मीलेनियल पिढी ही या दोन सहस्त्र वर्षांमधील दुवा समजली जाते.
ज्यांनी सरलेल्या काळातील जीवनशैली काही प्रमाणात अनुभवली, आणि त्याचा पाया घेऊन ते नव्या बदलांना सामोरे जात, internet सारख्या revolutionary बदलाला सामावून घेत उभे राहिले!

पण आता या आमच्या मिलेनियल पिढीने इतकं वेगाने बदलणारं जग बघितलंय की या पुढे आलेली प्रत्येक पिढी ही ८० च्या पुढच्याच स्पीड ला धावणार आहे, नव्हे नव्हे, ती येताना याच वेगाने येणार आहे!

त्याचा प्रत्यय अलीकडे पदोपदी येत असतो. तसाच काही महिन्यांपूर्वी आला आणि म्हणून हा लेखनप्रपंच!

एका रविवारी सकाळी मी मॉर्निंग वॉकला जाऊ म्हणून निघाले असताना आई सहज म्हणाली की आज मणिजचा इडली - वडा आणतेस का नाश्त्याला?

पडत्या फळाची आज्ञा घेऊन रवाना झाले!
(मणिज म्हणजे माटुंग्याचं. आम्ही रहातो कुर्ल्याला. पण उत्साह बघा!)

त्याचं काय आहे, हिंदू कॉलनी आणि माटुंग्याच्या त्या भागाशी माझं अनेक जन्मांचं नातं आहे (असं मी समजते). आणि या जन्मातील ती कर्मभूमी आहे असं म्हटलं तर वावगं ठरणार नाही. कारण माझी शाळा किंग जॉर्ज तिथली, आणि मग कॉलेज रुईया..
त्यामुळे तो एक मनाचा हळवा कोपरा आहे..

तर त्याबद्दल नंतर केव्हातरी लिहीन..तूर्तास मणिज कडे रवाना झाले, पोहोचले, ऑर्डर दिली तर ते मालक पार्सल म्हंटल्यावर कपाळावर एक आठी आणून म्हणाले "आधा पौना घंटा लगेगा"..जरा आश्चर्य वाटलं, पण मी म्हटलं चालेल.. तसं त्यांनी बिल केलं आणि नेहेमीच्या प्रेमssळ शैलीत "हो जाएगा तो वो वेटर देगा, पौने घंटे से पेहले मरेको पुछनेको आना नाही"..असं म्हणाले!
एरवी माझ्यासारख्या शीघ्रकोपी व्यक्तीने किमान एक रागीट लूक दिला असता..पण आता साधारण न कळत्या वयापासून धरलं तर २५ एक वर्ष इथे येत असल्याने, अगदी त्यांच्या वडिलांपासून हे गुण तसेच्या तसे आलेले बघितल्याने मला रागाऐवजी खुदकन हसूच आलं! याला दोनच वेळा अपवाद आहेत...

एकदा बरेच वर्षांपूर्वी पहिल्यांदाच जेव्हा मी एकटी मणिज मधे गेले तेव्हा मी त्या काकांना 'बीसीबेले राईस' काय असतो असं कुतूहलाने विचारलेलं तेव्हा काय आनंद झालेला त्यांना! मी ऑर्डर केला नाही तर त्यांनी का? असं विचारलं, म्हंटलं एवढा संपणार नाही मला तर हसले आणि वेटरला बोलावून छोट्या वाटीत तो द्यायला लावला.. काय तो दिवस सुवर्ण अक्षरात लिहून ठेवण्यासारखा!!
नंतर निघताना कसा वाटला विचारलं, मग पुढच्यावेळी नक्की खायचा असंही सांगितलं. ज्यांनी त्या माणिज च्या काकांना बघितलंय (अनुभवलंय) त्यांना मला काय वाटलं असेल हे नक्की कळेल!

ज्यांनी नाही बघितलं, त्यांच्यासाठी हे ते काका!

आणि दुसरा प्रसंग म्हणजे अगदी अलीकडेच मी बरेच दिवसांनी गेले असताना माझा फेवरेट ऑनियन डोसा मागवला आणि काय आश्चर्य! त्या बरोबर लाल टोमॅटो चटणी पण आली! ही चटणी सगळ्यांना जमत नसते बरं..एक विशिष्ट आंबट तिखट असा बॅलन्स जमणं tricky आहे! अर्थात ती बनवायची पद्धत वेगवेगळ्या भागात वेगळी आहे.. त्यामुळे मी घाबरतच कणभर चाखून बघितली तर एकदम खास मला आवडते तशी जमली होती!
मग बिल द्यायला गेल्यावर काकांचा चौकोनी फोन मधे डोकं घातलेला चेहरा बघून सुद्धा मी म्हंटलं ये लाल चटनी देना कबसे चालू किया?
तसं त्यांनी एकदम चमकून वर बघितलं (वर बघितलं कारण त्यांची पद्धतच अशी आहे, काउंटर वर बसून फोन किंवा काहीतरी वाचन सुरू असतं..मग कस्टमर बिल आणि पैसे घेऊन आला की फक्त तेव्हढ्याकडे बघायचं, उरलेले पैसे परत द्यायचे की परत आपल्या कामात रुजू. त्या कस्टमरचं मुख दर्शन सुद्धा घ्यायचं नाही..हसणं वगैरे तर लांबच!!)

तर त्यांनी चमकून वर बघितलं आणि म्हणाले अच्छा लगा आपको? म्हंटलं एकदम मस्त था.. मग माझ्याबरोबर असलेल्या मैत्रिणीला म्हणतात कसे, ये हमारा एकदम regular customer है! पुन्हा एक ४०० volt चा धक्का..
वयाप्रमाणे बदलत असावे लोक! असो!

तर एवढा वेळ लागणं हे जरा आश्चर्यच होतं..एरवी तर पार्सल नेणाऱ्यांची लाईन लागलेली असते..तरी एवढा वेळ कधी लागला नाही..आज तर फार गर्दी सुद्धा दिसत नाही..तरी एवढा वेळ का?
मी बरेच दिवसांनी आले होते म्हणा..पण म्हटलं ठीक आहे..तिथेच उभी राहिले..
पहाते तो काय..

तिथल्या टेबल वर एक एक पार्सल येऊन थडकत होती, पण नेत कुणीच नव्हतं..मला वाटलं एखादी मोठी ऑर्डर असेल..म्हणून थांबले तिथेच..
काही वेळाने एक एक बाईकस्वार येऊ लागले..एक माणूस त्यांच्या दिमतीला..ऑर्डर नंबर वगैरे तपासून द्यायला..
आत्ता लक्षात आला झोल.. स्विगी झोमटोची एन्ट्री झालेली होती इथे..
मी मागच्या वेळी आले तोवर ही प्रगती झालेली नव्हती..

आणि सरसर नजरेसमोरून पाव शतकाचा काळ गेला..

आम्ही नुकतेच शाळेत प्रवेश घेतलेले.. आषाढी कार्तिकी सारखं १५ ऑगस्ट, २६ जानेवारी आणि स्नेहसंमेलन किंवा स्पर्धांचा दिवस असं तीन-चार वेळेला माणिजची वारी नक्की असायची!
त्यातही दोन प्रकार..एक तिकडे जाऊन खायचं.. दुसरं म्हणजे घरी पार्सल घेऊन यायचं..
पहिला सोपा, दुसरा लगबगीचा!
कारण त्यासाठी सकाळी डबे शोधण्यापासून तयारी व्हायची..
आता तुम्ही म्हणाल डबे कशाला? तर चटणी आणि सांबार पार्सल न्यायला!

हो य!

तिथे जायचं, ऑर्डर द्यायची, आपले डबे द्यायचे आणि ते पार्सल घेऊन वरात घरी यायची..
कधी कधी सांड लवंड व्हायची, त्या गरमा गरम सांबाराच्या डब्याचे चटके बसायचे पण तरी साला काय अप्रूप असायचं त्याचं!

तो दिवस, ते आजचा दिवस!

रोजच्या रोज बाहेर माणसांची रांग असणाऱ्या मणिज मधे बाहेर माणसांऐवजी पार्सलचा ढीग लागलेला पाहिला आणि म्हंटलं बदल होतोय खरा!

खरंतर हे झालं तेव्हाच हे सगळे विचार वाऱ्याच्या वेगाने मनात घोंगावत होते..पण उगाच सतत आपणच म्हातारे झाल्यासारखं वाटेल असं लिखाण कशाला करा? म्हणून टाळलं!

पण परवा हा फोटो दिसला आणि म्हटलं आता लिहिलंच पाहिजे!

कुणी outdated म्हणो किंवा काहीही म्हणो...स्वीगी झोमॅटोच्या जमान्यातील millennial असताना आज सुद्धा आई म्हणाली मणिजचा इडली वडा आण तर माझे हात app कडे न जाता पावलं scooty कडे जातील एवढं नक्की..

Because everytime it's not about food,
it's about emotions too!

~ राधा ~
©कांचन लेले