क्षण.. (भाग ४)

भाग ४

दुसऱ्या दिवशी सकाळी उशिराच जाग आली..डोक्यात विचार होतेच पण आता विचार करायला वेळ नव्हता..घरातली कामं उरकून ऑफिस गाठायचं होतं...कसे दिवस सरले कळलंच नाही..अख्खा आठवडा ऑफिस आणि कार्यक्रमाच्या तयारीच्या गडबडीत गेला..

आणि रविवारचा दिवस उजाडला..सकाळीच आईचा फोन आला..आई-बाबा गावाला गेले असल्याने कार्यक्रमाला येऊ शकणार नव्हते..आईने नेहेमीप्रमाणे सूचना दिल्या आणि कार्यक्रमासाठी शुभेच्छा दिल्या..खरंतर आपला पहिलाच मोठा कार्यक्रम आणि आई-बाबा तो बघायला नाहीत ह्याचं तिला खूप वाईट वाटत होतं..तिच्या गुरु, म्हणजेच दीदीसुद्धा येऊ शकणार नव्हत्या..खरंतर त्यांचीच जागा घेतली होती तिने ह्या कार्यक्रमात..आता त्यांचं नाव राखणं तिच्या हातात होतं…अजयचं टेन्शन होतंच..पण त्याहीपेक्षा कार्यक्रमाचं टेन्शन जास्ती होतं..

अजय तरी कार्यक्रमाला येईल..?
छे..त्याला तर कुठल्याच कला प्रकारची आवड नव्हती…त्याचा फोनही आला नव्हता..कदाचित कार्यक्रमानंतरच बाहेर भेटेल...

तिने भराभर तयारी केली..आणि देवासमोर हात जोडले..मनोमनच तिने देवाला 'आता तू बुद्धी देशील तसं...मला काय करावं  काही समजत नाही..' असं विनवलं..व ती कार्यक्रमासाठी बाहेर पडली..

कार्यक्रम सुरु होणार होता..पण तिचं मन लागत नव्हतं..इतक्या गर्दीत पण तिला कमालीचं एकटं वाटत होतं..तिने रंगमंचाला वंदन केलं आणि पाहिलं पाऊल टाकलं..पडदा बंदच होता..ती रंगमंचाच्या मधोमध उभी होती..
निवेदकाने नाव घोषित केलं..टाळ्यांच्या कडकडाटात पडदा उघडला..

अचानक दिसलेल्या त्या गर्दीची भीतीच वाटली तिला…एरवी छोटे-मोठे कार्यक्रम केले असले तरी तेव्हा कायम पाठीशी दीदी आणि समोर आई बाबा असायचे…तिच्या पायातील सगळी ताकद गेल्यासारखी वाटत होती..तिला पळून जावसं वाटत होतं…इतक्यात..तेच दोन डोळे दिसले..ओळखीचे…आपलेसे वाटणारे..
स्मित करणारे..आत्मविश्वास देणारे..

अजय एका कोपऱ्यात उभा होता..तिच्या चेहऱ्यावर नकळत हास्य विलसलं आणि तिचे पाय थिरकू लागले…तिने सुरवातच केली ती मागे वळून न बघण्यासाठी..बेभान होऊन नृत्याविष्कार सादर केला आणि पुन्हा एकदा दुप्पट टाळ्यांच्या कडकडाटात पडदा पडला…

अनन्या स्टेजवरच खाली बसली... क्षणात तिचा सूर तिला गवसला होता..डोळे भरुन आले होते…खूप शांत वाटत होतं..एका वेगळ्याच दुनियेत पोहोचली होती ती..
पण सहकालाकारांनी तिच्या भोवती गराडा घातला आणि ती पुन्हा वास्तवात आली..सगळ्यांना भेटून ग्रीन रूम मध्ये गेली..पहिला मोबाईल बघितला..अजयचा मेसेज होता..

'भारावून टाकलंस..fantastic!
मी खाली गेट जवळ थांबतो आहे..take your own time!'

तिने चार वेळा तो मेसेज वाचला...मोबाईल ठेवला आणि पटकन आवरायला गेली..
मेकअप काढून-कपडे बदलून आवरायला तिला सहाजिकच वेळ लागला..बाहेर आली तर सगळे ग्रुप फोटो साठी थांबलेच होते..सगळं होऊन खाली यायला तिला एक-दीड तास लागला..

आता मात्र तिला भीती वाटली..अजय चांगलाच रागावला असेल..थांबला तरी असेल ना..? आपण खूपच वेळ लावला..

ती धावतच गेट पाशी आली..
तिथे कोणीच नव्हतं..इतक्यात पाठीमागे पावलं वाजली..ती गर्रकन वळली..आणि समोर अजय दत्त म्हणून उभा..प्रसन्न चेहऱ्याने..!

कितीतरी वेळ दोघे नजरेनेच संवाद साधत होते..
शेवटी अजय म्हणाला..
'भूक लागली असेल ना..?..चल..'
तीसुद्धा निमूटपणे त्याच्याबरोबर चालू लागली..
दोघे एका रेस्तराँ मध्ये गेले..
आणि मेनू कार्ड उचलायला तिने हात पुढे केला असता तो सहज म्हणाला..
'अजूनही मलई कोफ्ताच आवडत असेल ना…?'
तिने चमकून त्याच्याकडे बघितलं..तो हसला आणि
त्याने वेटरला बोलावून ऑर्डर दिली..
ती त्याला निरखून बघत होती..आजही त्याने तिचा आवडता लेमन येल्लो कलरचा शर्ट घातला होता..त्याचा हात सहज फ्रेंच कट वरुन फिरला आणि ती म्हणाली..
'अजूनही अमिताभच आवडत असेल ना..?…'
ह्यावर मात्र दोघेही खळखळून हसले…

ती बोलून गेली…'काहीच बदललं नाही रे..'
क्षणात त्याचं खिन्न उत्तर आलं..
'नाही गं..आयुष्याचं गणितच बदललं आहे..

तेवढ्यात वेटरने जेवण आणलं..सर्व्ह केलं..आणि निघून गेला..

तिची प्रश्नार्थक नजर तशीच होती..त्याला उत्तर म्हणून तो बोलू लागला..
'अनन्या..खूप दिवसांपासून तुला सांगायचं होतं..
आई-बाबांचा डिव्होर्स झाला..आज एक वर्ष झालं..
तुला तेव्हाच सांगायचं होतं..पण…पण..नाही जमलं..
दोघांमध्ये एकाची निवड करता नाही आली…म्हणून मग एकटा रहायला लागलो..आणि आता तो एकटेपणा आणि आठवणी सहन होत नाहीत म्हणून दुबईला चाललो आहे..आयुष्य आपल्यासाठी थांबत नसतं ना गं..तुझ्याच भाषेत सांगायचं तर..
The show must go on!…आज तुझा परफॉर्मन्स बघून खूप छान वाटलं..तुझ्या चेहऱ्यावरचा आनंद असाच अखंड राहूदे..!'

भावनाविवश झालेला अजय पहिल्यांदाच बघत होती ती…तिच्या डोळ्यात पाणी आलं…ते बघून अजयने सावरलं स्वतःला..
'अगं वेडे तू कशाला वाईट वाटून घेतेस..? मी पण काय वेड्यासारखं तुला सेंटी करतोय..आज तुझा दिवस आहे..! Lets celebrate!'
दोघे जेवू लागले..इतर बऱ्याच गप्पा झाल्या..पण त्याने विषय काढला नाही..
जेवण झालं..दोघे निघाले..बराच उशीर झाला होता..तो तिला त्याच्या गाडीतून घरी सोडणार होता…गाडीतही तो विशेष काही बोलला नाही..ती मात्र तो आत्ता विचारेल..मग विचारेल म्हणून वाट बघत होती..
ते तिच्या घरापाशी आले..त्याने गाडी बाजूला उभी केली..दोघे खाली उतरले..

तिला काय बोलावं कळत नव्हतं..इतक्यात त्याने तिचा हात हातात घेतला....
'अनन्या…thank you so much तू आज भेटलीस..
मी परत येईन न येईन..माहित नाही..काहीच ठरवलेलं नाही..
पण तुला भेटल्याशिवाय जाऊच शकलो नसतो...मी तुला बराच त्रास दिला..त्यासाठी खरंच सॉरी…मुद्दाम नाही केलं गं पण..नशिबातच नव्हतं…आता तर आई-बाबांचं बघून एकटंच रहायचं ठरवलं..
शायद..शायद..तुम किसी और के लियेही बनी हो..!'
त्याने पटकन तिचा हात सोडला..
'बराच उशीर झालाय..निघ तू..thanks once again..आणि All the best for your future…!'
इतकं बोलून तो वळला आणि गाडीकडे चालू लागला..
तिचा सगळा आनंद विरुन गेला..क्षणा क्षणात त्याची पावलं त्याला तिच्यापासून दूर घेऊन जात होती..ती भानावर आली..हाक मारायला सुद्धा घशातून आवाज फुटत नव्हता…तरी तिच्या मनाने घातलेली साद ऐकूनच जणू त्याने मागे वळून बघितलं..ती त्याच्या दिशेने चालू लागली...आणि त्याच्यासमोर उभी राहिली..नजरेला नजर भिडली..
दोघांचे डोळे भरुन आले..आणि तिचा आवाज कानांवर पडला..

'उगाच मला दुसऱ्याच्या गळ्यात मारायचं काम नाही..!'
इतकं बोलून तिने त्याच्या छातीवर डोकं ठेवलं..

काय होतंय हे क्षणभर त्याला कळलंच नाही..कानांवर विश्वास बसत नव्हता..पण डोळे तरी खोटं नाही बोलणार..हे दृश्य बदलू नये म्हणून ते साठवत त्याने डोळे घट्ट मिटले…
तिला त्याच्या ह्रदयाचे वाढलेले ठोके स्पष्ट जाणवत होते..तिचीही अवस्था वेगळी नव्हतीच....अनेक दिवसाचं साठवून तुडुंब भरलेलं मन मोकळं होत होतं आणि
तिच्या डोळ्यातील अश्रू आवडत्या लेमन कलरला गडद करत होते….

समाप्त

-कांचन लेले